Aktualności

Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem. Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie.

---

Mędrcy ze Wschodu symbolizują pogan. Pogan, którzy zobaczywszy niezwykłą gwiazdę, uznali ją za znak nadprzyrodzonej mocy. Pogan, którzy mieli w sobie pragnienie i nadzieję zmiany, ufność, że dzięki Nowonarodzonemu Królowi ich życie może się odmienić, stać się inne, lepsze. Mędrcy, powszechnie zwani „królami”, choć sami byli wielkimi ówczesnego świata, mieli w sobie pokorę, cechowała ich zdolność do wyrzeczenia, jakim, bez wątpienia, była długa wędrówka. Na pewno, trzej królowie, mieli w sobie ciekawość i niezłomną wiarę.

A jak jest z nami – ludźmi wierzącymi? Przecież mamy wiedzę o wiele większą niż bohaterowie dzisiejszej Ewangelii, wiedzę, potwierdzoną wieloletnimi badaniami, o doświadczeniu cudów sprawianych mocą Chrystusa nie wspominając. Czy jednak nie jest tak, że mimo to, nie mamy w sobie tego niesamowitego pragnienia, nadziei, nie mamy wielkiej ufności, a dzisiejszy świat, który „mówi” nam, że mamy władze nad niemalże wszystkim, pozbawia nas pokory oraz rozleniwia, przez co nie jesteśmy już prawie wcale zdolni do wyrzeczeń w imię tego co (przynajmniej powinno być) dla nas ważne?

Trzej królowie są dla nas wzorem. W pewien sposób zawstydzają nas swoim (jak pewnie wielu żyjącym w czasach narodzin Chrystusa się wydawało) nieracjonalnym zachowaniem, opartym jedynie na kierowaniu się intuicją, która jest swego rodzaju „palcem Boga” wskazującym nam drogę.

Zastanówmy się dzisiaj, czy naprawdę kłaniamy się Panu, poprzez swoje zwyczajne codzienne życie? Czy może jedynie ograniczamy się do kultywowania tradycji, która już niewiele dla nas znaczy, która jest jedynie przyzwyczajeniem i mało ma wspólnego z pełną wiary miłością, a jedynie z lękiem przed tym, że może spotkać nas kara.

Obyśmy stali się „mędrcami”, którzy myślą sercem, którzy dostrzegają to, co niewidoczne dla oczu, a jedynie dla ufnego, pełnego wiary serca. Obyśmy potrafili każdego dnia wędrować do Pana, aby wciąż na nowo oddawać Mu w darze nas samych.

„Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział.”


Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam zjawisko, którego każdy z nas doświadcza – strapienie. Jest to stan, w którym człowiek desperacko poszukuje bliskiej relacji z Bogiem ale tej relacji nie doświadcza. Takiego stanu doświadcza każdy człowiek, który wchodzi na drogę pogłębionej relacji z Bogiem. Strapienia doświadczyli również Józef i Maryja. Natomiast Bóg nigdy się nie gubi - zawsze jest przy nas. Musimy jednak doświadczyć Jego pozornej nieobecności, aby wypiękniała nasza miłość i aby nasza miłość została wypróbowana. Gdyby Jezus nie został w świątyni, dużo mniej wiedzielibyśmy o miłości Maryi i Józefa do Niego. [Dawid W.]

Odwiedzającym stronę parafialną i wszystkim wiernym życzymy, aby umiłowanie i lektura Pisma Świętego doprowadziły do poznania i ukochania Prawdy, którą jest sam Jezus Chrystus.
Życzymy również wszystkim, by tak jak wigilijny stół jednoczy całą rodzinę, tak jak gwiazda betlejemska zjednoczyła Mędrców we wspólnym poszukiwaniu, tak i by dzisiejsze parafialne spotkanie opłatkowe oraz życzenia, które sobie składamy - jednoczyły nas, byśmy w naszym parafialnym gronie potrafili znajdować wzajemne oparcie, zrozumienie i pomoc w realizacji wspólnego celu jakim jest poznawanie Prawdy.

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.

Spotkanie przyjaciół to czas dzielenia wspólnej radości. Matka Jezusa biegnie do swej krewnej, matki Jana Chrzciciela, aby przelać w jej serce bogactwo tajemnicy Wcielenia, w jakiej uczestniczy. Elżbieta przyjmuje Maryję z wielką radością. Podobnie jest podczas spotkania z Bogiem. Idąc do Niego niesiemy swoje tajemnice, niepewności, smutki oraz radości, wszystko to co wypełnia nasz rozum, serce i duszę.
Przygotowujemy się do przeżywania Świąt Bożego Narodzenia. Święta to dni modlitwy, dni spotkania z Bogiem w duchu przyjaźni. On czeka, aż otworzymy Mu drzwi naszego serca i pozwolimy Mu w nie zajrzeć i zobaczyć nasze tajemnice. Te piękne, z których jesteśmy dumni, i te smutne, których się wstydzimy. Czeka na nas jak prawdziwy, w pełni akceptujący przyjaciel, który pragnie nas wspierać i nam pomagać. [Dominika W.]

Termin: 10.07 – 30.07.2013