"(...) W zbliżających się dniach wielu młodych ludzi przystąpi do egzaminów maturalnych, po których staną wobec konieczności dokonania wyboru dalszej drogi życia. Aby uwierzyć, że wybór kapłaństwa lub życia zakonnego stanowi całkiem realną alternatywę wobec wszelkich innych możliwości, potrzeba dzisiaj wielkiej wiary i odwagi. Dlatego modlitewne wsparcie okazywane na tym etapie młodym jest czymś bardzo potrzebnym".

Chcemy parafialnie i rodzinnie odpowiedzieć na powyższy Kongresowy Apel naszego Biskupa Sławomira Odera poprzez:

1. Odmówienie raz w tygodniu jednej części różańca w intencji o nowe powołania kapłańskie dla diecezji gliwickiej;

2. Odmówienia raz w tygodniu modlitwy (tekst modlitwy: patrz niżej) o nowe powołania kapłańskie dla diecezji gliwickiej;

3. Uczestnictwo raz w miesiącu w Eucharystii i ofiarowanie Komunii Świętej w intencji o nowe powołania kapłańskie dla diecezji gliwickiej.

Modlitwa o nowe powołania kapłańskie i zakonne dla diecezji gliwickiej:

Panie Jezu, Ty powołujesz kogo chcesz,

prosimy Cię, wezwij wielu do pójścia za Tobą

drogą powołania kapłańskiego i zakonnego.

A jeśli wezwiesz kogoś z naszej wspólnoty parafialnej,

aby całkowicie poświęcił się Tobie,

nich Twoja miłość ogrzewa to powołanie

od samego początku, rozwija i podtrzymuje do końca.

Wspieraj naszych Biskupów, kapłanów, osoby konsekrowane,

aby wiernie służyli tylko Tobie.

Który z Ojcem i Duchem Świętym

żyjesz i królujesz na wieli wieków.

Amen

Odezwa Biskupa Gliwickiego na temat Różańcowego Dzieła Wspierania Powołań Diecezji Gliwickiej,

Różańcowe Dzieło Wspierania Powołań Diecezji Gliwickiej

Drodzy Diecezjanie!

Kongres Eucharystyczny Diecezji Gliwickiej osiąga w tych dniach swój półmetek. Kolejne wydarzenia tego czasu zbliżają nas krok po kroku do „wielkiej tajemnicy wiary”. Jesteśmy wdzięczni Dobremu Bogu za dar Eucharystii, w którym On sam daje się nam nieustannie i zapewnia o ciągłej obecności pośród nas: „Ja jestem z wami!”.

Odkrywanie tych prawd uświadamia nam również coraz mocniej potrzebę intensywnej i wytrwałej modlitwy o nowe powołania do życia kapłańskiego. Z jednej strony mamy świadomość, że troska o rodzące się powołania pozostanie jednym z najbardziej podstawowych zadań Kościoła, z drugiej zaś strony mamy na uwadze fakt, że tym, który powołuje, jest sam Bóg.

Ponadto w zbliżających się dniach wielu młodych ludzi przystąpi do egzaminów maturalnych, po których staną wobec konieczności dokonania wyboru dalszej drogi życia. Aby uwierzyć, że wybór kapłaństwa lub życia zakonnego stanowi całkiem realną alternatywę wobec wszelkich innych możliwości, potrzeba dzisiaj wielkiej wiary i odwagi. Dlatego modlitewne wsparcie okazywane na tym etapie młodym jest czymś bardzo potrzebnym.

Sakramenty Eucharystii i kapłaństwa, ustanowione w Wieczerniku, wzajemnie się warunkują; kapłaństwo zostało ustanowione przede wszystkim do składania eucharystycznej ofiary, a Eucharystia bez sakramentalnego kapłaństwa nie istniej. Aby wyjść naprzeciw coraz bardziej widocznym brakom w szeregach kapłańskich naszej diecezji, powołuję do życia Różańcowe Dzieło Wspierania Powołań Diecezji Gliwickiej.

Powołanie do życia wspomnianego dzieła wyrasta z przekonania o potrzebie ciągłego towarzyszenia tym, których Pan Jezus powołuje do swojej służby. Najbardziej potrzebnym, a jednocześnie najprostszym sposobem towarzyszenia powołanym, jest nasza modlitwa, do której zachęcam gorąco wszystkich diecezjan.

Przystąpienie do Różańcowego Dzieła Wspierania Powołań Diecezji Gliwickiej wiąże się z następującymi praktykami:

– odmówienie raz w tygodniu jednej części różańca w intencji o nowe powołania kapłańskie dla diecezji gliwickiej;

– odmówienia raz w tygodniu modlitwy (tekst modlitwy: patrz niżej) o nowe powołania kapłańskie dla diecezji gliwickiej;

– uczestnictwo raz w miesiącu w Eucharystii i ofiarowanie Komunii Świętej w intencji o nowe powołania kapłańskie dla diecezji gliwickiej.

Za wszystkich członków Różańcowego Dzieła Wspierania Powołań Diecezji Gliwickiej, w każdy pierwszy czwartek miesiąca będzie odprawiana Eucharystia.

Modlitwa o nowe powołania kapłańskie i zakonne dla diecezji gliwickiej:

Panie Jezu, Ty powołujesz kogo chcesz,

prosimy Cię, wezwij wielu do pójścia za Tobą

drogą powołania kapłańskiego i zakonnego.

A jeśli wezwiesz kogoś z naszej wspólnoty parafialnej,

aby całkowicie poświęcił się Tobie,

nich Twoja miłość ogrzewa to powołanie

od samego początku, rozwija i podtrzymuje do końca.

Wspieraj naszych Biskupów, kapłanów, osoby konsekrowane,

aby wiernie służyli tylko Tobie.

Który z Ojcem i Duchem Świętym

żyjesz i królujesz na wieli wieków.

Amen

Zachęcam również do odmawiania tej modlitwy w dniach Kongresu Eucharystycznego podczas każdej Mszy Świętej, przed końcowym błogosławieństwem jak również indywidualnie.

+ Sławomir Oder Biskup Gliwicki

Gliwice, dn. 26 kwietnia 2024 r.

KONGRESOWE KATECHEZY NIEDZIELNE

CZYM JEST MSZA ŚWIĘTA?

I Katecheza przed Mszą świętą 7.04.2024

NAZWY SAKRAMENTU EUCHARYSTII

Za parę minut rozpocznie się Msza święta. Pomyślmy przez chwilę, słuchając tej katechezy, czym właściwie jest.

Katechizm Kościoła Katolickiego używając wielu określeń wyraża, jak wielkie jest bogactwo tego sakramentu. Mówi, że jest on: Eucharystią, Wieczerzą Pańską, Łamaniem Chleba, Zgromadzeniem eucharystycznym, Pamiątką męki i zmartwychwstania Pana, Najświętszą Ofiarą, Świętą i Boską liturgią, Komunią, Mszą świętą. Każde z tych określeń uwypukla jakiś aspekt Najświętszego Sakramentu.

1. Eucharystia – słowo pochodzące z języka greckiego, a oznaczające „dziękczynienie”. Przyszliśmy w dzień Pański podziękować Bogu za wspaniałe dzieło stworzenia i jeszcze wspanialsze dzieło zbawienia, jak to słyszeliśmy podczas liturgii Wigilii Paschalnej[1].

2. Msza święta jest Wieczerzą Pańską, gdyż, z jednej strony, wspomina Ostatnią Wieczerzę, którą Pan Jezus spożył ze swoimi uczniami w przeddzień swej męki, ustanawiając wtedy sakrament Eucharystii; z drugiej zaś strony jest zapowiedzią uczty zbawionych, określonej w ostatnie księdze Pisma Świętego, w Księdze Apokalipsy, jako „ucztę godów Baranka”[2].

3. Łamanie Chleba. Ten obrzęd, charakterystyczny dla żydowskiego posiłku, gdy gospodarz przy stole rozdzielał chleb, wykorzystał Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy. Po tym geście rozpoznali Go uczniowie idący do Emaus, gdy zasiedli z Jezusem do posiłku. Pierwsi chrześcijanie chętnie nazywali Mszę świętą właśnie „łamaniem chleba”. Oznaczało to bowiem, że wszyscy, którzy spożywają z tego samego Chleba są wspólnotą, są jedno z Chrystusem i między sobą.

4. Msza święta jest Zgromadzeniem eucharystycznym. Zeszliśmy się na to święte miejsce nie po to, by stworzyć zwykłe zgromadzenie ludzi, ale zgromadzenie uczniów Chrystusa. Na tym zgromadzeniu jesteśmy widzialnym znakiem Kościoła. Zgromadzenie to jest wyjątkowe i wielkie, bo zebrane, by sprawować pamiątkę Pana.

5. Jaką sprawujemy pamiątkę? Pamiątkę męki i zmartwychwstania Pana Jezusa. Nie chodzi tutaj o zwyczajne wspominanie przeszłości, jak to robimy np. patrząc na fotografie naszych przodków. Chodzi o pamiątkę żywą, uobecnioną. Święty papież Jan Paweł II nauczał, że „wspominać to przywoływać w sercu, myślą i uczuciem, ale również celebrować obecność. Eucharystia (…) zdolna jest zachować w nas żywą pamięć o Bożej miłości”[3].

6. O Mszy świętej mówimy także, że jest Najświętszą Ofiarą. Kościół naucza nas, że: Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedyną ofiarą. „Jedna i ta sama jest bowiem Hostia, ten sam ofiarujący – obecnie przez posługę kapłanów – który wówczas ofiarował siebie na krzyżu, a tylko sposób ofiarowania jest inny… A skoro w tej Boskiej ofierze, dokonującej się we Mszy świętej, jest obecny i w sposób bezkrwawy ofiarowany ten sam Chrystus, który na ołtarzu krzyża ofiarował samego siebie w sposób krwawy, ofiara ta jest naprawdę przebłagalna”[4].

7. Eucharystia jest Świętą i Boską liturgią. Celebrowanie tego sakramentu jest zajmuje centralne miejsce w całej liturgii Kościoła. To spośród świętych sakramentów – Sakrament Najświętszy. To chwila, w której „się łączy niebo z ziemią, sprawy boskie ze sprawami ludzkimi”[5].

8. Eucharystia nazywana jest także Komunią, bo przez ten sakrament łączymy się – tworzymy Komunię z Chrystusem. Ona pomaga nam także budować komunię, czyli wspólnotę między sobą. Głęboko wyraził tę prawdę papież Benedykt XVI, gdy napisał: „Zjednoczenie z Chrystusem jest jednocześnie zjednoczeniem z wszystkimi, którym On się daje. Nie mogę mieć Chrystusa tylko dla siebie samego; mogę do Niego należeć tylko w jedności z wszystkimi, którzy już stali się lub staną się Jego”[6].

9. I ostatnie, najbardziej znane nam i najczęściej używane określenie to: Msza święta. Pochodzi ono od łacińskiego słowa: „missio”, co znaczy „posłanie”. Nasze spotkanie z Chrystusem nie ma się skończyć wraz z zakończeniem sprawowania liturgii. Z tej świątyni jesteśmy posłani do świata, do naszej codzienności. Mamy tam zanieść Jezusa, Jego miłość i pokój. „Idźcie w pokoju Chrystusa” – to będą ostatnie słowa wypowiedziane podczas Mszy św. przez kapłana, zobowiązujące nas do tego, by przez nasze czyny, słowa i sposób bycia[7], Jezus objawiał się światu.

II Katecheza przed Mszą świętą 14.04.2024

ZNAKI CHLEBA I WINA

Aby Msza święta mogła się dokonać, potrzebne są chleb i wino, które stanowią materię sakramentu Eucharystii. Od najdawniejszych czasów chleb i wino stanowią symbol obfitości i gościnności. Są wyrazem dobroci Boga i stworzonego przez Niego świata. W czasie Mszy świętej, podczas obrzędu przygotowania darów, dziękujemy za chleb i wino, które są owocem ziemi i winnego krzewu, przez co stają się szczególnym darem Stwórcy dla człowieka. Kościół wierny poleceniu swojego Mistrza ofiaruje chleb i wino, które przez słowa Chrystusa i wezwanie Ducha Świętego stają się Ciałem i Krwią Chrystusa i stanowią centrum sprawowania Mszy świętej.

Chleb i wino jako znaki sakramentu Eucharystii zostały zapowiedziane już w Starym Testamencie. Katechizm Kościoła Katolickiego poucza, że „w Starym Przymierzu na znak wdzięczności wobec Stwórcy składano w ofierze chleb i wino pośród pierwocin owoców ziemi” (nr 1334). W Księdze Rodzaju ukazana jest ofiara Melchizedeka, kapłana i króla w jednej osobie, który na spotkanie z Abrahamem wyniósł chleb i wino (por. Rdz 14,18). W geście tym Kościół widzi zapowiedź swojej ofiary, określanej w modlitwie mszalnej jako „ofiara doskonała” (por. KKK 1333). Chrystus Pan podczas Ostatniej Wieczerzy wziął w swoje ręce chleb, błogosławił go, łamał i rozdawał swoim uczniom. Następnie podał im kielich wskazując, że jest w nim Jego Krew (Mt 26,26-28; Mk 14,22-24; Łk 22,19-20). I dodał: „odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego” (Mt 26,29).

Ojcowie Kościoła wyrażają przekonanie, że Chrystus podczas Ostatniej Wieczerzy użył chleba pszennego, niekwaszonego, który w okresie świąt Paschy spożywali Żydzi (Wj 34,18) oraz wina wyciśniętego z dojrzałych, naturalnych winogron. Aktualne przepisy liturgiczne precyzują, że aby materia sakramentu Eucharystii była ważna należy posługiwać się w czasie Mszy świętej chlebem przaśnym, z czystej mąki pszennej i na tyle świeżym, by nie zachodziło niebezpieczeństwo zepsucia. A wino powinno być z owocu winnego krzewu, naturalne i czyste, to jest bez jakichkolwiek dodatków obcych substancji oraz nie mętne i skwaszone (KPK 924, OWMR 320-323).

Chleb i wino przez konsekrację stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. W tych postaciach obecny jest żywy i chwalebny Chrystus w sposób prawdziwy, rzeczywisty i substancjalny, z Ciałem i Krwią, Duszą i Bóstwem (KKK 1413). Eucharystyczna obecność Chrystusa w chlebie i winie zaczyna się w chwili konsekracji i trwa, dopóki trwają postacie eucharystyczne (KKK 1377). Za każdym razem, kiedy Kościół celebruje Eucharystię, przypomina sobie obietnicę, że w znakach chleba i wina, przemienionych w Ciało i Krew, „Chrystus wędruje razem z nami, jako nasza moc i nasz wiatyk, i czyni nas świadkami nadziei dla wszystkich” (św. Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharistia 62).

III Katecheza przed Mszą świętą 21.04.2024

AMBONA – MIEJSCE GŁOSZENIA SŁOWA BOŻEGO

W świątyniach katolickich znajdują się miejsca o szczególnym znaczeniu. Jednym z nich jest ambona – nazywana często stołem Słowa Bożego. O tym miejscu mówi Ogólne wprowadzenie do Lekcjonarza Mszalnego: „we wnętrzu kościoła winno się znajdować miejsce podwyższone, stałe, dogodne i okazałe, odpowiadające godności słowa Bożego. Powinno jasno przypominać wiernym, że we Mszy świętej zostaje przygotowany tak stół słowa Bożego jak i stół Ciała Chrystusowego, winno wreszcie stanowić skuteczną pomoc dla wiernych w uważnym słuchaniu podczas liturgii słowa”[8]. Ten sam dokument wyraźnie wskazuje jakie elementy Liturgii Słowa należy wykonać z ambony: „ambona jest miejscem, z którego usługujący głoszą słowo Boże, z natury swojej winna być zarezerwowana dla czytań, psalmu responsoryjnego i orędzia paschalnego. Homilia zaś i modlitwa wiernych mogą być wygłaszane z ambony z racji ich ścisłego związku z całą liturgią słowa. Jest natomiast mniej odpowiednie, aby na ambonę wchodzili inni usługujący, np. komentator, kantor lub prowadzący śpiew”[9].

Zaleca się, aby ambonę w sposób uroczysty pobłogosławić przed oddaniem jej do użytku podczas liturgii. W modlitwie błogosławieństwa celebrans modli się takimi słowami: „Dziękujemy Ci, Boże, który wezwałeś ludzi z ciemności do swojego przedziwnego światła. Ty zaspokajasz nasz głód pożywnym pokarmem swego słowa i gdy gromadzimy się w tym kościele, ciągle nam przypominasz tajemnice swojego objawienia. Prosimy Cię, Boże, niech głos Twego Syna rozbrzmiewa w naszych uszach, abyśmy posłuszni natchnieniom Ducha Świętego, byli nie tylko słuchaczami słowa, lecz także gorliwymi jego wykonawcami. Niech głosiciele Twojego słowa ukazują nam drogi życia, abyśmy krocząc nimi, naśladowali Chrystusa Pana i osiągnęli życie wieczne”[10].

Słuchanie Słowa Bożego proklamowanego z ambony powinno odbywać się w skupieniu i z należytą uwagą. Pan Bóg bowiem pragnie przemawiać do nas, dlatego obficie zastawia stół słowa Bożego, które dla chrześcijan jest pierwszym i niezastąpionym duchowym pokarmem. Bóg przemawiając do swego ludu, ujawnia misterium odkupienia i zbawienia.

Wsłuchajmy się więc z uwagą w Słowo Boga, które skieruje do nas podczas dzisiejszej Eucharystii.

IV Katecheza przed Mszą świętą 28.04.2024

OŁTARZ – MIEJSCE OFIARY I UCZTY

Ustawodawstwo kościelne podkreśla, że najważniejszym elementem wnętrza kościoła jest ołtarz. Jest on bowiem symbolem Chrystusa, jest miejscem, „z którego ziemia wznosi się ku niebu” (T. Klauser). Ołtarz jest najświętszym przedmiotem w świątyni, powodem jej istnienia i samą istotą. Na nim, pod sakramentalnymi znakami, uobecnia się ofiara krzyża. On także staje się stołem Pańskim, z którego Lud Boży spożywa Ciało i Krew Chrystusa. Ołtarz jest również ośrodkiem dziękczynienia, które się spełnia przez sprawowanie Eucharystii (OWMR 296).

W Starym Testamencie ołtarz uważany był jako miejsce ofiary oraz spotkania z Bogiem. Pierwszy ołtarz, o którym mówi Biblia, został zbudowany przez Noego po jego wyjściu z arki (Rdz 8,20). Abraham zbudował ołtarz dla Pana w miejscu, w którym objawił mu się Bóg (Rdz 12,7). Mojżesz zbudował ołtarz po zwycięskiej bitwie z Amalekitami (Wj 17,15). Z czasem, z powodu błędnego przekonania ludzi, że Bóg przebywa w kamieniu tworzącym ołtarz, stał się on miejscem przeznaczonym wyłącznie do składania ofiar.

Ołtarz chrześcijański stanowi syntezę ołtarzy starotestamentowych, kierując jednocześnie ku ołtarzowi w Niebiańskim Jeruzalem, gdzie spoczywa Baranek złożony w ofierze u początków świata. Na wzór świątyni jerozolimskiej ołtarz chrześcijański jest ołtarzem całopalenia, bo na nim ofiarowany jest Baranek Boży; jest stołem na chleby pokładne, to znaczy na Chleb Eucharystyczny; jest wreszcie ołtarzem wonności, przed którym spala się kadzidło. Od początku ołtarz jako miejsce dokonującej się na nim ofiary, traktowany był jako relikwia. Dlatego przy jego poświęceniu umieszcza się w nim relikwie męczenników. Kamienna mensa nawiązuje do kamienia odrzuconego przez budowniczych, który stał się kamieniem węgielnym (Ps 118,22). Biały obrus wskazuje na płótno, w które zostało owinięte Ciało Pana Jezusa.

Współczesny ołtarz powinien być ustawiony centralnie; ma być stały, tzn. złączony z posadzką, a mensa winna być wykonana z kamienia naturalnego. Na środku ołtarza lub obok niego ma się znajdować krzyż z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego, „który za nas pozwala przebić swój bok, z którego wypływa krew i woda – Eucharystia i chrzest, bądź też krzyż Chrystusa tryumfującego, który wyraża myśl o powtórnym przyjściu i na nie kieruje spojrzenie” (J. Ratzinger, Duch liturgii, Poznań 2002, str. 7). Ołtarz powinien być nakryty przynajmniej jednym obrusem, a do sprawowania Eucharystii rozkłada się na nim korporał. Na ołtarzu lub obok niego umieszcza się świeczniki, zawsze w liczbie parzystej (2, 4 lub 6), a gdy Mszy przewodniczy biskup diecezjalny 7. W przyozdabianiu ołtarza należy zachować umiar, aby nie zaciemniać jego przeznaczenia. Godność ołtarza domaga się wreszcie, by nie stawiać na nim żadnych zbędnych akcesoriów, które mogłyby odwrócić uwagę od jedynej rzeczywistości istotnej – dokonywanej na nim ofiary.

V Katecheza przed Mszą świętą 05.05.2024

KAPŁAN W LITURGII MSZY ŚWIĘTEJ

Celebracja Eucharystii jest czynnością Chrystusa i Kościoła, który ma hierarchiczną strukturę, złożoną z wyświęconych szafarzy i wiernych świeckich. W liturgii każdy powinien wykonywać to, co do niego należy. Św. Jan Paweł II pisał, że zgromadzenie wiernych, które zbiera się w celu sprawowania Eucharystii, absolutnie potrzebuje kapłana z mocą święceń, który będzie jej przewodniczył. Dopiero wtedy zgromadzenie staje się wspólnotą eucharystyczną. Kapłan jest darem, który wspólnota otrzymuje dzięki sukcesji biskupiej pochodzącej od Apostołów. Biskup przez święcenia ustanawia nowego kapłana i udziela mu władzy konsekracji Eucharystii (Ecclesia de Eucharistia, 29).

Na mocy sakramentu święceń kapłan w liturgii działa in persona Christi – w osobie Chrystusa. Znaczy to więcej niż w imieniu czy w zastępstwie Chrystusa. Kapłan jest znakiem i obrazem Chrystusa obecnego w zgromadzonym Kościele. Chrystus utożsamia się z kapłanem w sakramentalnych czynnościach.

Wiara Kościoła w obecność Chrystusa w osobie odprawiającego kapłana wyraża się w obrzędach i znakach. Do celebracji Eucharystii kapłan wkłada ornat, który przypomina, że pełni on świętą posługę, sprawuje święty urząd. W procesji do ołtarza kapłan idzie za posługującymi, a po przybyciu do prezbiterium udaje się do miejsca przewodniczenia, które uwydatnia jego funkcję przewodniczącego zgromadzenia i kierującego modlitwą (OWMR 310). Kapłan, reprezentując Chrystusa, zanosi modlitwy do Boga w imieniu Kościoła i zgromadzonej wspólnoty. Nie może tego uczynić nikt inny. Dlatego modlitwę eucharystyczną, która jest sercem całej Mszy świętej, kapłan odmawia sam, uprawniony do tego na mocy święceń. Najgłębszy związek Chrystusa z kapłanem wyrażają słowa, które kapłan wypowiada w osobie Chrystusa: „to jest Ciało moje, to jest kielich Krwi mojej”. Mocą tych słów chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Do celebrującego kapłana należy także rozdzielanie Komunii Świętej, w czym w razie potrzeby mogą go wspomóc inni kapłani, diakoni czy też nadzwyczajni szafarze Komunii świętej. Wierni natomiast włączają się w celebrację liturgii poprzez dialogi z kapłanem, śpiewy oraz aklamacje, które pogłębiają wspólnotę między kapłanem a ludem.

Dokumenty liturgiczne podkreślają, że celebrując Eucharystię kapłani powinni służyć Bogu i ludowi z godnością i pokorą, a sposobem zachowania i wypowiadania Bożych słów ukazywać wiernym żywą obecność Chrystusa. Św. Jan Paweł II pisał, że „w sprawowaniu liturgii trzeba oddać na nowo najważniejsze miejsce Jezusowi, aby nas oświecał i prowadził” (Ecclesia in Europa, 71), ponieważ w niej – jak powtarzał papież Benedykt XVI – „decyduje się przyszłość wiary i Kościoła”.

VI Katecheza przed Mszą świętą 12.05.2024

POSŁUGI LITURGICZNE

Licznych i różnorodnych posług w liturgii domaga się najpierw prawda o Kościele i prawda o liturgii. Domaga się też tego piękno celebracji. Bóg ukrył piękno i bogactwo swego zbawczego dzieła pod osłoną znaków. Celebracja ma na sposób znaku to piękno i bogactwo ukazywać. Nigdy nie będzie to możliwe bez licznej i prawdziwej służby liturgicznej.

Kryterium podziału funkcji liturgicznych wynika z tajemnicy Kościoła. Kościół jako lud Boży i mistyczne Ciało Chrystusa uobecnia się w zgromadzeniu liturgicznym. To zgromadzenie w swojej strukturze osobowej jest zróżnicowane i podporządkowane w sposób hierarchiczny, a ponadto ubogacone różnorodnością posług. Czynności liturgiczne poszczególnych jego członków dosięgają w różny sposób, zależnie od stopnia święceń, urzędów i czynnego udziału. W zgromadzeniu liturgicznym każdy spełniający swą posługę, czy to duchowny, czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych. Jest to podstawowa zasada podziału funkcji i czynności.

Mamy posługi wynikające z sakramentu święceń, z ustanowienia i zlecone (wykonywane czasowo). Ze święceń wynikają posługi biskupa, prezbitera i diakona; z ustanowienia – są związane z posługą Słowa i Ołtarza: lektor, akolita i nadzwyczajny szafarz Komunii świętej. Oprócz tych posług wierni mogą spełniać cały szereg zleconych im funkcji. Najogólniej można je podzielić na służbę ołtarza, służbę muzyczną i służbę porządkową.

Do służby ołtarza należą osoby spełniające różne funkcje w prezbiterium zlecone przez proboszcza lub rektora kościoła. Do tej grupy należą ministranci, których zadaniem jest noszenie krzyża, księgi, świec, kadzielnicy, chleba, wina, wody. Funkcje te zleca się w zależności od lokalnych zwyczajów i zgody biskupa chłopcom i dziewczętom, mogą je również wykonywać osoby dorosłe. Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej opracowało pięcioletni program formacji ołtarza, który przygotowuje do odpowiedniego i zgodnego z przepisami wykonywania przypadających każdemu czynności liturgicznych.

W zgromadzeniu liturgicznym prawdziwie funkcję liturgiczną spełnia również służba muzyczna. Ze względu na szczególną posługę wyróżnia się: organistę, scholę śpiewaczą, kantora, psałterzystę, chór, dyrygenta chóru. Ich zadaniem jest ułatwianie wiernym w śpiewie liturgicznym.

Posługę liturgiczną wykonuje także służba porządkowa. Do niej zaliczamy tych, którzy spełniają różne funkcje przygotowujące miejsce zgromadzenia, czuwają nad prawidłowym sprawowaniem w nim liturgii i zwykle są wykonywanie poza prezbiterium. Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego zalicza do nich: komentatora, ceremoniarza, kościelnego (zakrystiana), tych, którzy zbierają ofiary w kościele, przyjmują wiernych w drzwiach kościoła, wskazują im właściwe miejsca i utrzymują porządek w czasie procesji.

W zgromadzeniu liturgicznym dzięki temu podziałowi posług liturgicznych ujawnia się i aktualizuje organiczna i hierarchiczna struktura Ludu Bożego, gdzie jedne członki potrzebują drugich i są od nich zależne.

Porządek katechez i tematyka są następujące:

07.04 (II N. Wielkanocna) - Czym jest Msza Święta? Nazwy sakramentu Eucharystii

14.04 (III Niedziela Wielkanocna) - Znaki chleba i wina

21.04 (IV Niedziela Wielkanocna) - Ambona - miejsce głoszenia Słowa Bożego

28.04 (V Niedziela Wielkanocna) - Ołtarz - miejsce ofiary i uczty

05.05 (VI Niedziela Wielkanocna) - Kapłan w liturgii Mszy świętej

12.05 (Wniebowstąpienie Pańskie) - Posługi liturgiczne

19.05 (Zesłanie Ducha Świętego) - Postawy liturgiczne

26.05 (Uroczystość Trójcy Przenajświętszej) - Ars celebrandi

• Rektor Seminarium Duchownego w Opolu zapraszam na rekolekcje powołaniowe!
  Rekolekcje skupiają się wokół fragmentu Pisma Świętego: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie» A On rzekł: «Przyjdź!» (Mt 14, 28-29), skierowane są do pełnoletnich mężczyzn, którzy pragną podejmować z odwagą swoje życie, a co za tym idzie, swoje powołanie. Celem tego czasu będzie refleksja nad powołaniem i tym, co z nim się wiąże, czyli także doświadczeniem lęku;
• Podczas rekolekcji będzie czas na modlitwę, wypicie kawy/herbaty, mecz piłki nożnej czy spacer po Opolu. To będzie także czas spotkań i rozmów z klerykami, moderatorami, ojcami duchowymi oraz z księdzem Marcinem Marsollkiem, psychoterapeutą i diecezjalnym duszpasterzem trzeźwości;
• Rekolekcje rozpoczną się w piątkowy wieczór 5 kwietnia (prosimy o przyjazd między 16:30 a 17:30) i potrwają do niedzieli 7 kwietnia 2024, kiedy skończą się obiadem ok. godz. 13:00. Koszt udziały wynosi 100 zł’
• Rekolekcje są skierowane do mężczyzn, którzy 5 kwietnia 2024 roku będą mieli ukończone 18 lat, i nie więcej niż 30 lat:
• https://pobierz.kuria.gliwice.pl/rekolekcje_plakaty/Plakat_rekolekcje_WMSD.pdf

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Stanisław Gądecki zaprasza do włączenia się w modlitwę nowennową „Akcja 21:20”. Będzie to odmawiana po Apelu Jasnogórskim modlitwa w intencji Ojczyzny, zgody narodowej i poszanowania życia ludzkiego, zanoszona za wstawiennictwem św. Andrzeja Boboli i bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Nowenna rozpocznie się 16 marca a zakończy 24 marca, przed przypadającym 25 marca Dniem Świętości Życia.

„W związku z rodzącą wiele pytań i niepokojów sytuacją społeczną w naszej Ojczyźnie, proszę wszystkich o wspólną modlitwę w ważnych dla naszego kraju intencjach” – napisał przewodniczący Episkopatu w zaproszeniu do włączenia się w inicjatywę modlitewną „Akcja 21:20”. Nowenna będzie odmawiana bezpośrednio po Apelu Jasnogórskim, a także po każdej Mszy św. „Jeśli nie będzie to możliwe, nowennę można odmówić indywidualnie w dowolnym momencie dnia” – zaznaczył. Aby dołączyć do nowenny, należy każdego dnia, rozpoczynając od 16 marca, odczytać intencję na dany dzień oraz odmówić „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo” i dowolną modlitwę w intencji Ojczyzny, np. autorstwa ks. Piotra Skargi. „Zachęcam gorąco, aby odmawiać modlitwę w kościołach, kaplicach, parafiach i wspólnotach duszpasterskich” – napisał przewodniczący KEP.

Obok intencji ogólnej, każdemu dniu nowenny towarzyszyć będą intencje szczegółowe. Pierwszego dnia nowenny (16 marca), jej uczestnicy będą prosić Boga o „odnowienie wiary każdego z nas, aby prowadziła ona do umocnienia ducha nas i naszych rodaków”. W następnych dniach modlitwie będą towarzyszyć kolejno intencje: „O pojednanie narodowe, mądrość dla rządzących i solidarność społeczną” (17 marca); „O zachowanie pokoju i bezpieczną przyszłość dla Polski” (18 marca); „O odczytanie prawdziwej roli mężczyzny i kobiety w małżeństwie oraz o trwałość rodzin” (19 marca), „O siłę i odwagę dla młodych w odkrywaniu wiary i życiowego powołania” (20 marca); „O światło Ducha Świętego dla Polaków, byśmy kierowali się zawsze dobrem Ojczyzny” (21 marca); „O prawdę i odpowiedzialność za słowo w przestrzeni medialnej, także w mediach społecznościowych” (22 marca); „O szacunek i język dialogu w przestrzeni publicznej” (23 marca). W ostatnim dniu nowenny, 24 marca, przypadającym w Narodowy Dzień Życia, a zarazem przed przypadającym 25 marca Dniem Świętości Życia, intencją modlitewną będzie pełna ochrona prawna życia dzieci nienarodzonych.

Przewodniczący Episkopatu zachęca, aby modlić się w tych wszystkich intencjach za wstawiennictwem św. Andrzeja Boboli i bł. ks. Jerzego Popiełuszki – wielkich orędowników Polski. Wszelkie informacje dotyczące nowenny znajdują się na stronie: nowenna2120.pl. Materiały do pobrania dla dziennikarzy można znaleźć tutaj.

Komunikat biskupa Sławomira Odera zapraszający młodzież oraz dorosłych na

Forum Młodych 9 marca do odczytania w niedzielę 3 marca

Siostry i bracia w Chrystusie!

Przeżywając radość spotkania wspólnie budujemy Kościół. Pierwsze spotkanie Forum Młodych w listopadzie, pokazało jak wielu z nas poszukuje swojego miejsca w Kościele. Przed nami drugie spotkanie w ramach Forum pod hasłem: “JEDNOŚĆ”. Drodzy przyjaciele przybywajcie! Razem z Młodymi pragnę zaprosić na nie także Was, Drodzy Rodzice, Nauczyciele, Animatorzy i Kapłani, towarzyszący młodym, przeżyjmy razem Forum, które odbędzie się w sobotę 9 marca od godz. 9.45 w Centrum Edukacyjno-Kongresowym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Zapisy na miejscu. Szczegóły organizacyjne znajdziecie na stronie internetowej Diecezji Gliwickiej. Serdecznie zapraszam!

Wasz biskup Sławomir

FORUM MŁODYCH 9.03.2024

• Nasz Biskup Sławomir Oder serdecznie zaprasza w najbliższą sobotę 9 marca na drugie spotkanie Forum Młodych. Oprócz młodych zaprasza również dorosłych chcących wspierać młodych. Tematem drugiego spotkania Forum będzie "Jedność". Tak jak poprzednio spotkamy się na konferencji, pracy w grupach, przy gorącej herbacie i pysznym cieście. W odróżnieniu od poprzedniego spotkania tym razem konferencja będzie podzielone na trzy poziomy: młodzieżowy, dla liderów oraz dla dorosłych. Wyboru odpowiedniego poziomu można dokonać w formularzu zapisowym;
• Komunikat Biskupa Sławomira, zapisy i wszelkie informacje można znaleźć na stronie naszej parafii w aktualnościach:
• https://www.teresa.pl/forum-mlodych-9-marca-2024

oraz

• https://diecezja.gliwice.pl/news/jednosc-haslem-drugiego-forum-mlodych

"Jedność" hasłem drugiego FORUM MŁODYCH

2024-02-07 | autor: ks. Marek Ludwig

Pełni Życia

Drugie spotkanie Pierwszego Forum Młodych Diecezji Gliwickiej odbędzie się w sobotę 09.03.2024 w Centrum Edukacyjno-Kongresowym Politechniki Śląskiej w Gliwicach oraz w Katedrze Gliwickiej. Hasłem przewodnim spotkania jest „Jedność”.

W tym roku chcemy zaprosić młodzież naszej diecezji do poznawania się, budowania jedności i szukania miejsc współpracy poprzez spotkania w dekanatach, parafiach, oraz trzy duże diecezjalne spotkania. Pierwsze z nich, pod hasłem “Tożsamość” miało miejsce 25.11.2024 w Centrum Edukacyjnym Jana Pawła II. Tym razem wprowadzamy kilka zmian. Jedną z nich jest podzielenie konferencji na trzy poziomy: młodzieżowy, dla liderów oraz dla dorosłych. Wyboru odpowiedniego poziomu można dokonać w formularzu zapisowym.

Plan wydarzenia:

Centrum Edukacyjno-Kongresowe Politechniki Śląskiej ul. Stanisława Konarskiego 18B, 44-100 Gliwice:

• 9:00 Rejestracja uczestników
• 9.45 Początek programu
• 10.30 Rozpoczęcie przez Biskupa Sławomira Odera
• 11:00 Konferencje i spotkania w grupach na trzech poziomach
• 13:30 Obiad

Katedra Gliwice:

• 15:30 Nabożeństwo Taizé z możliwością Spowiedzi św.
• 17:00 Zakończenie

Zachęcamy do zapisów na Forum poprzez formularz internetowy. Pozwoli to uniknąć kolejek i zapewni pewność posiłku dla każdego zapisanego uczestnika. Link do formularza: https://forms.gle/7XJYzX8YSWU8TBVEA

Osoby niepełnoletnie prosimy o wypełnienie zgody (plik do pobrania poniżej).

Gorąco zapraszamy księży i animatorów do zorganizowania przygotowań do Forum Młodych. Konspekt takich spotkań można znaleźć do pobrania poniżej. Konspekt spotkania dekanalnego zostanie udostępniony w 2 połowie lutego.

konspekt spotkania parafialnego [plik PDF]

zgoda rodziców osób niepełnoletnich [plik PDF]

konspekt spotkania dekanalnego [plik PDF]

ZAPISY [formularz Google]

Duszpasterstwo Rodzin Diecezji Gliwickiej serdecznie zaprasza małżonków na warsztaty komunikacji małżeńskiej pt. "Kochanie, porozmawiaj ze mną!", które odbędą się 24 lutego b.r. w godzinach 9-16 przy parafii św. Bartłomieja w Gliwicach.

Poznanie podstawowych zasad dobrego komunikowania się i przećwiczenie dialogu we własnym małżeństwie jest początkiem umacniania relacji i pogłębiania więzi, które są niezbędne, aby być szczęśliwym mężem i żoną.

Szczegółowe informacje oraz formularz zgłoszeniowy na stronie: https://www.dorodzin.pl/kropla-dla-malzenstwa-komunikacja/

„Nie jest dobrze, by człowiek był sam”.

Leczyć chorego poprzez leczenie relacji

„Nie jest dobrze, by człowiek był sam” (Rdz 2, 18). Od początku Bóg, który jest miłością, stworzył człowieka dla komunii, wpisując w jego istotę wymiar relacji. W ten sposób nasze życie, ukształtowane na obraz Trójcy Świętej, jest powołane do pełnego realizowania się w dynamizmie relacji, przyjaźni i wzajemnej miłości. Jesteśmy stworzeni, by przebywać razem, a nie samotnie. I właśnie dlatego, że ów projekt komunii jest tak głęboko wpisany w ludzkie serce, doświadczenie opuszczenia i samotności przeraża nas i okazuje się dla nas bolesne, a nawet nieludzkie. Staje się ono jeszcze bardziej dotkliwe w czasie słabości, niepewności i poczucia braku bezpieczeństwa, często spowodowanych wystąpieniem jakiejś poważnej choroby.

Myślę na przykład o tych, którzy byli przerażająco samotni podczas pandemii Covid-19: pacjentach, którzy nie mogli przyjmować odwiedzających, ale także pielęgniarkach, lekarzach oraz o personelu pomocniczym, wszystkich przeciążonych pracą i odizolowanych na oddziałach zamkniętych. I oczywiście nie zapominajmy o tych, którzy musieli samotnie stawić czoła godzinie śmierci, wprawdzie pod opieką personelu medycznego, ale z dala od swoich rodzin.

Jednocześnie, ze smutkiem dzielę cierpienie i samotność tych, którzy z powodu wojny i jej tragicznych następstw, znajdują i się bez wsparcia i pomocy: wojna jest najstraszniejszą z chorób społecznych, a osoby najsłabsze płacą za nią najwyższą cenę.

Trzeba jednak podkreślić, że nawet w krajach, które cieszą się pokojem i większymi zasobami, czas starości i choroby jest często przeżywany w samotności, a niekiedy wręcz w opuszczeniu. Ta smutna sytuacja jest przede wszystkim konsekwencją kultury indywidualizmu, która wychwala wydajność za wszelką cenę i kultywuje mit efektywności, stając się obojętną, a nawet bezlitosną, gdy ludzie nie mają już siły, by dotrzymać kroku. Staje się wtedy kulturą odrzucenia, w której „ludzie nie są już postrzegani jako podstawowa wartość, którą należy szanować i chronić, szczególnie jeśli są ubodzy lub niepełnosprawni, jeśli «nie są jeszcze potrzebni» – jak dzieci nienarodzone – lub «nie są już potrzebni» – jak osoby starsze” (Enc. Fratelli tutti, 18). Niestety, logika ta przenika również niektóre wybory polityczne, które nie potrafią w centrum umieścić godności osoby ludzkiej i jej potrzeb, oraz nie zawsze sprzyjają strategiom i zasobom niezbędnym do zapewnienia każdej istocie ludzkiej podstawowego prawa do zdrowia i dostępu do leczenia. Jednocześnie, porzucanie osób słabych i ich samotność są potęgowane także przez ograniczenie opieki wyłącznie do usług zdrowotnych, bez mądrego wspierania ich przez „przymierze terapeutyczne” między lekarzem, pacjentem i członkiem rodziny.

Warto, abyśmy raz jeszcze usłyszeli to biblijne słowo: nie jest dobrze, by człowiek był sam! Bóg wypowiada je na samym początku stworzenia, i w ten sposób ukazuje nam głęboki sens swojego planu dla ludzkości, ale jednocześnie, ukazuje śmiertelną ranę grzechu, którą wprowadzamy rodząc podejrzenia, pęknięcia, podziały, a zatem izolację. Grzech dotyka człowieka we wszystkich jego relacjach: z Bogiem, z samym sobą, z innymi, ze stworzeniem. Taka izolacja sprawia, że zatracamy sens istnienia, odbiera nam radość miłości i sprawia, że doświadczamy przytłaczającego poczucia samotności we wszystkich kluczowych etapach życia.

Bracia i siostry, pierwszą formą opieki, jakiej potrzebujemy w chorobie, jest bliskość pełna współczucia i czułości. Dlatego opieka nad chorym oznacza przede wszystkim troskę o jego relacje, wszystkie jego relacje: z Bogiem, z innymi – rodziną, przyjaciółmi, pracownikami służby zdrowia – ze stworzeniem, z samym sobą. Czy jest to możliwe? Tak, jest to możliwe i wszyscy jesteśmy wezwani do zaangażowania się, aby tak się stało. Spójrzmy na obraz Dobrego Samarytanina (por. Łk 10, 25-37), na jego zdolność do zwolnienia kroku i stania się bliźnim, na czułość, z jaką koi rany cierpiącego brata.

Pamiętajmy o tej centralnej prawdzie naszego życia: przyszliśmy na świat, ponieważ ktoś nas przyjął, jesteśmy stworzeni do miłości, jesteśmy powołani do komunii i braterstwa. Ten wymiar naszego jestestwa podtrzymuje nas szczególnie w okresach choroby i słabości, i jest pierwszą terapią, którą musimy wszyscy razem zastosować, aby uleczyć choroby społeczeństwa, w którym żyjemy.

Wam, którzy doświadczacie choroby, czy to przejściowej, czy przewlekłej, chciałbym powiedzieć: nie wstydźcie się swojego pragnienia bliskości i czułości! Nie ukrywajcie go i nigdy nie myślcie, że jesteście ciężarem dla innych. Sytuacja osób chorych zachęca wszystkich do zahamowania nadmiernego tempa, w którym jesteśmy zanurzeni, i do odnalezienia siebie.

W tym okresie zachodzących zmian, w którym żyjemy, szczególnie my chrześcijanie, jesteśmy wezwani do przyjęcia współczującego spojrzenia Jezusa. Troszczmy się o tych, którzy cierpią i są samotni, być może zepchnięci na margines i odrzuceni. Z wzajemną miłością, którą Chrystus Pan daje nam w modlitwie, a zwłaszcza w Eucharystii, uleczmy rany samotności i izolacji. I w ten sposób współpracujmy, aby przeciwdziałać kulturze indywidualizmu, obojętności, odrzucenia, oraz rozwijać kulturę czułości i współczucia.

Chorzy, słabi, ubodzy są w sercu Kościoła i muszą być także w centrum naszej ludzkiej uwagi oraz duszpasterskiej troski. Nie zapominajmy o tym! Powierzmy się Najświętszej Maryi Pannie, Uzdrowieniu Chorych, aby wstawiała się za nami i pomagała nam być twórcami bliskości i relacji braterskich.

Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, dnia 10 stycznia 2024 roku.

FRANCISZEK

https://episkopat.pl/papiez-w-oredziu-na-swiatowy-dzien-chorego-poprzez-relacje-leczmy-rany-samotnosci-i-izolacji/

Drodzy Parafianie! Zgodnie z prośbą Księży Biskupów zachęcamy Was do odmawiania modlitwy w intencji zbliżającego się Kongresu Eucharystycznego jaki będziemy przeżywać w naszej Diecezji Gliwickiej. Modlitwę tę będziemy odmawiać w każdą niedzielę, w czwartki oraz na zakończenie adoracji Najświętszego Sakramentu. Zachęcamy, aby tę modlitwę odmawiać w naszych rodzinach, wspólnotach, a także indywidualnie.

Plik PDF do wydruku możesz pobrać tutaj.

Ojcze Niebieski,
źródło życia i świętości!
Ześlij nam Ducha Świętego,
abyśmy coraz bardziej
miłowali Chrystusa obecnego w Eucharystii, który każdego dnia zapewnia nas:
„Ja jestem z wami”.

Spraw Ojcze, aby czas Kongresu Eucharystycznego służył odnowie duchowej naszej diecezji – pogłębianiu wiary w żywą obecność Chrystusa
i odkrywaniu piękna wspólnoty
zgromadzonej na modlitwie.

Prosimy, aby nasze siostry i nasi bracia,
którzy z różnych powodów, czasem bardzo bolesnych, oddalili się od Eucharystii,
powrócili do Chrystusa i do naszych wspólnot.

Daj nam serca otwarte,
abyśmy spotykali Chrystusa
nie tylko na Eucharystii i adoracji,
ale także w drugim człowieku,
szczególnie chorym, starszym i samotnym.

Prosimy o to przez wstawiennictwo 
patronów Kongresu Eucharystycznego: 
św. Jana Pawła II i bł. Carla Acutisa. 

Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Zgodnie ze wskazaniami Sekretariatu Synodu, Ksiądz Arcybiskup Stanisław Gądecki, Przewodniczący KEP, zwrócił się z prośbą do Biskupów i Wiernych naszej diecezji, aby w ramach konsultacji diecezjalnych odnieść się do dokumentu wypracowanego na pierwszej sesji XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu „Ku Kościołowi synodalnemu:  Komunia, Uczestnictwo, Misja”. W związku z tym dnia 7 stycznia 2024 r. w Rzymskokatolickiej Parafii pw. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus  w Zabrzu-Mikulczycach odbyło się posiedzenie Parafialnej Rady Synodalnej. Spotkanie  rozpoczęło się od wspólnego odmówienia modlitwy synodalnej, po której odbyła się dyskusja nad wybranymi punktami wspomnianego dokumentu. 

Zachęcamy do zapoznania się z treścią sprawozdania z niniejszego spotkania.